Als wij vlees eten, dan eten we goed vlees. Althans dat probeer ik. In Nederland heb ik redelijk mijn weg door de bio industrie naar de biologische slager gevonden, maar hier in Chili moet ik dat natuurlijk opnieuw doen. Dat begint, zoals alles hier, met de juiste vertaling vinden. Vervolgens de juiste leverancier. En uiteindelijk de route er naartoe.
Lang leve de sociale media. Ook hier biedt Facebook uitkomst. Al dwalend over de digitale snelweg valt mijn oog op ‘het lekkerste lamsvlees dat ik tijdens mijn 8 jaar in Chili heb gegeten’. Ik wil dat lamsvlees. En ik wil het nu. Morgenavond komen er vrienden eten, dus tijd om te verdwalen heb ik niet. Ik bekijk de website van de boerderij en lees het prachtige verhaal over de eerlijke productie, het leven van de dieren en de producten die daaruit volgen. Ik leg direct contact met de eigenaresse, want de boerderij zal (hopelijk en waarschijnlijk) niet midden in Santiago liggen. Ze legt me vriendelijk uit hoe en waar ik kan bestellen en dat er begin volgende week bezorgd wordt. Begin volgende week? Ik wil dat lam. Nu.
Gelukkig begrijpt de dame in kwestie mijn passie voor eten en voor mooie producten – ik kan erg overtuigend zijn als ik trek heb – en denkt uitgebreid met me mee. ’s Avonds na het werk ontmoet haar medewerkster mijn man – dat klinkt spannender dan het is – en niet veel later liggen twee heerlijke lamsboutjes in mijn keuken te wachten en te smachten om een marinade. Welke marinade? Dat lees je in dit recept voor lamsbout.
Heerlijk natuurlijk. Natuurlijk.
Leave A Reply