‘Wonen jullie in Zwitserland? Oh, nou dat heb ik even he-le-maal gemist.’ Een opmerking die ik de laatste tijd heel vaak hoor. Ja, het is ook best snel gegaan. Terwijl we er natuurlijk al maanden mee bezig zijn, heb ik toch het gevoel dat we ‘opeens’ in Zwitserland wonen.

Dat ons Chileense avontuur niet eeuwig zou duren, was vooraf bekend. Maar dat we al na drie jaar weer in Europa zouden wonen… Afgelopen zomer (die aan deze kant van de wereld dan, want in Chili is het nú zomer) kwam het potentiële Zwitserleven voor het eerst ter sprake. Ik was nog niet direct enthousiast, want mn ‘Latino Life’ liep net zo lekker. Maar ja, Zwitserland is prachtig, het is een stuk dichterbij familie en vrienden en voor mijn man zou dit wel een hele toffe baan zijn… Dus we besloten ervoor te gaan. Gesprek hier, presentatie daar, en toen had hij opeens de baan. Oh nee, moeten we dan nu meteen weg?

Ja, zo gaat dat dus. Drie jaar geleden pakten we onze koffers en onze 1,5 jaar oude zoon en vertrokken we naar Zuid-Amerika. Nu pakten we die koffers weer. De inmiddels 4,5 jaar oude zoon kon zelf zijn lievelingsspeelgoed inpakken en ik stopte wat spullen in een rugzak voor ons dochtertje van bijna 1. Naast een Chileense dochter, namen we nog een ‘Chilena’ mee naar Europa, namelijk Pippa, ons adoptie hondje. Nou ja, hondje, …

Vanwege de Kerstdrukte op het vliegveld moest onze Pippa wijken voor blauwe bessen en avocado’s die met spoed moesten worden ingevlogen voor de Londense Kerstdiners. De hond moest het – toch al zo’n pokke eind – via Toronto, Canada afleggen. Na 37 uur in de bench, konden we het arme beest uitlaten in de sneeuw in Zürich. Dat was even wennen. Voor haar en voor ons.

Gelukkig ben je een jetlag, de kou en de Zwitserse prijzen (ok, die niet. Dat duurt nog wel even…) snel vergeten als je met allemaal lieve familie om je heen aan het Kerstdiner zit en vervolgens het nieuwe jaar inluidt.

Cheers, salud, prost! Op een mooi Zwitserleven in 2019!