Nee, ik ben niet zwanger. Belle is vandaag 6 maanden, dus nee. Maar ik wil wel iets kwijt over die kleine meid en met name over het krijgen van een baby in het buitenland. We wonen nu bijna drie jaar in Chili. We spreken de taal, werken, hebben (Chileense) vrienden en leren het land nog steeds elke dag een beetje beter kennen.

Nou, dat leren kennen, gaat opeens in een stroomversnelling als je een baby krijgt! Want, niets is wat het lijkt. En niets gaat zoals thuis.

Zonder op echte details van de geboorte in te gaan, toch even wat meer informatie. Allereerst: de gyneacoloog. Ja, daar begint het al. In Nederland kies je een verloskundige. Hier niet. Hier kies je een gyneacoloog. Dan begint dus je eerste onderzoek, want in Zuid-Amerika is het gebruikelijk om te kiezen voor een keizersnede en dan het liefst met zoveel mogelijk verdoving. Een ‘parto normal’ is al niet heel normaal, maar een ‘parto natural’ (zonder verdoving), daarvoor kun je slechts bij enkele daredevils terecht. Het voelt een beetje alsof je in het Vaticaan om euthanasie vraagt…

Als je die waaghals dan eenmaal gevonden hebt, maak je een afspraak. Zodra je binnenkomt krijg je een kus. Die krijg je hier van iedereen, maar bij die dokter voor daar beneden, voelt die eerste zoen op de wang toch enigszins vreemd. Dan komt de periode van aftasten. Figuurlijk dan. Want terwijl jij je helemaal hebt voorbereid in het Spaans, wil dokterlief heel graag laten zien hoe goed zijn engels is. En ja, van dat chileense engels, versta je dus geen bal. Uiteindelijk vind je elkaar ergens in het midden en leer je elkaar beter kennen.

Waar je je in Nederland wekenlang verheugt op een echo (bij mijn zoon kreeg ik die de 1e keer, bij 12 weken, bij 20 weken en bij 41 om te kijken of ie er nog zat), krijg je hier bij ieder bezoek (iedere maand) een echo! Nou heeft dat natuurlijk alles te maken met het feit dat mijn dokter zich in een ‘clinica’ bevindt en niet in een ziekenhuis… De klinieken, en bijbehorende artsen, weten maar al te goed hoe ze het maximale uit die expat verzekering pakketjes kunnen trekken.

Een weekje voor de uitgerekende datum wordt het tijd om je verloskundige te ontmoeten. Eén keer. Want tsja, zij doet immers de hele bevalling, dus dan heb je nog tijd genoeg om elkaar te leren kennen. Toch?

En dan is het zover. Een week eerder dan mijn zoon en een week later dan de uitgerekende datum, werd ze in sneltreinvaart geboren. De arts rende, na 3 rode stoplichten te hebben genegeerd, op het nippertje (en in pyjamabroek met operatiehemd) de kamer binnen om onze lieve Anabelle op de wereld te zetten.

En dan merk je pas echt dat je aan de andere kant van de wereld zit. Want waar dat medische gedeelte nog aardig overeen kwam, vanaf nu wordt het compleet anders. Terwijl ik langzaam mijn kennis van de spaanse taal weer hervind (ja, die laatste kaarsjes heb ik in het engels en nederlands uitgeblazen) wordt Anabelle van me overgenomen om haar ‘even mee te nemen’. Nou, niet dus.

ALTO = STOP!

Er wordt hier helemaal niets of niemand meegenomen. Tenzij daar een absoluut kritieke medische oorzaak aan ten grondslag ligt. Ze is er net, ze is van ons, dus ze blijft hier. Punt. Of we dan de oorbellen kunnen geven. De oorbellen? Ze is net 5 minuten oud. Oorbellen die vraagt ze maar voor haar 15e verjaardag. Ja, maar het is toch een meisje? Ja, nou en?

Totaal in de wolken, worden we naar onze kamer gebracht. Hier brengen we de komende uurtjes al knuffelend en kijkend door. Totdat er rond middernacht een dame van de kliniek binnenkomt. We komen haar halen, zodat jij kunt slapen. Blijkbaar is het hier gebruikelijk dat de baby op een aparte zaal slaapt. Tenmidden van al die andere piepkleine lieverds. Zodat jij kunt uitrusten. Uitrusten? Ik heb meer dan 9 maanden gewacht op dit kleintje. Dan gaat ze toch niet ergens anders slapen? Daarnaast was deze bevalling zo’n eitje, ik hoef helemaal niet uit te rusten. Dus no, gracias y hasta mañana.

De volgende dag wordt er geprikt en gecheckt. De allereerste vaccinatie wordt gegeven (ja, ik heb vooraf uitgezocht welke en ja, ik ben heel erg enorm verschrikkelijk vóór vaccinatie, maar die discussie ga ik hier nu niet voeren) en dan mag ze naar de kapper.

Dit is de derde keer dat ik me afvraag of mijn spaans nou zo slecht is, of dat ze gewoon iets heel raars aan me vragen. Wederom blijkt er niks aan de hand met mijn spaans. Ze willen haar koppie kaalscheren, zodat het haar later beter groeit. Daarnaast is het natuurlijk ook veel hygienischer. Diezelfde mevrouw legt me meteen uit dat ze pas in bad mag, als de navelstreng er helemaal af is. Huh, we hadden het net toch over hygiëne? Ik besluit mijn eigen – hollandse – koers te volgen. Er wordt niks geschoren en juist wel goed gewassen.

Als we na twee dagen – het waren er eigenlijk drie, maar mn ouders zaten inmiddels al in het vliegtuig – eindelijk naar huis mag, bedank ik iedereen voor de extreem goede zorg. Nog nooit at ik zo lekker in een ziekenhuis. Ik krijg een grotere goodie bag mee, dan menig BNer op de miljonair fair, maar ach. Daar hebben we de verzekering voor. Toch?

En nu is ze 6 maanden. 6 maanden. Wat vliegt de tijd. Gelukkig mag ik nog elke dag uitleggen dat mijn, volledig in het oud roze gestoken, poppetje een meisje is. En nee, ik ben niet vergeten haar mooie, zachte oorlelletjes te doorspiesen met twee grote gouden knoppen.

Que liiiiiindo! No. Es lindaaaa! <3

ps. die enorme goodiebag heb ik natuurlijk gedoneerd aan mensen die dat niet krijgen en juist wél nodig hebben. Dat begrijpen jullie…